Vijftig jaar zijn we geworden. 50 mooie jaren van gezamenlijk een prachtige hobby beoefenen en successen behalen. 50 jaren vol herinneringen. Herinneringen, die we vandaag met elkaar kunnen delen. Niet iedereen was in de gelegenheid om vandaag te komen, jammer, want het is leuk om elkaar weer eens terug te zien. Het nog eens te hebben over hoe het was en over hoe het nu is en hoe het met ons allemaal persoonlijk gaat. Wat doe jij nou, heb je kinderen, oh, foto’s, laat eens zien, niets leuker dan dat. Niet iedereen kan er vandaag zijn, omdat ze er niet meer zijn. 50 jaren is ook een periode geweest van afscheid nemen. Afscheid nemen van Hiebo Bandringa, Sijke Hut (ik noem bewust de meisjesnamen, zodat we nog weten), Bouke Koehoorn, Jo Koehoorn, Teun de Wit, Jan Bies, Lardus Reinders, Wietske Plas, Jaap Praamstra, Lenie Bernhard en onlangs namen we ook afscheid van Elzo Klei, zoon van Riemke Blauwiekel en broer Johanna, Anne Eelze Bies, jongste zoon van Jan en Minke en Aafke Klaver, vrouw van Ale en moeder van Peter, Erwin en Martijn. Als ik aan hen denk dan voel je de verbintenis met de vereniging. Ze zijn er niet meer, maar laat ze wel aanwezig zijn in onze herinneringen, in de verhalen die we vandaag met elkaar delen, ze horen erbij.
Een reünie gaat over 50 voorbij gegane jaren. Als ik kijk naar de huidige vereniging dan zijn er nog maar weinig actieve leden die de meeste van deze jaren hebben meegemaakt. Ja, Ale natuurlijk, daarom hebben we hem ook het predikaat Ere toegekend, en dan nog wel in functie als Ere Voorzitter. Ook de Koningin heeft het behaagd om Ale daarvoor in haar gevolg van schildknapen op te nemen. Maar wij mogen er ook zijn, wij hebben de historie van Showband Marum geschreven. We kunnen vanmiddag deze historie zo maar opnieuw beleven, kijk om je heen, foto’s, film en video en dat alles kun je thuis ook nog eens bekijken en beleven als je vanmiddag intekent voor een jubileum DVD.
De leden van nu zijn in een gespreid bedje gerold. De naam Showband Marum is al gemaakt, de successen met lof van de jury behaald. Marum had een eigen stijl, dat wisten we en zo werd het ons ook verteld. Toch is het lastig slapen in zo’n voorverwarmd bed. Alle inspanningen die nodig waren om aan de top te komen die zijn anders dan de inspanningen om aan de top te blijven. Vorig jaar was het noodzakelijk om eens met elkaar te praten over onze eigen identiteit, wie zijn we en waartoe zijn we op deze aard. Het verbaasde me niets dat we moesten concluderen dat 50% van de leden ging voor het applaus van het grote publiek en 50% voor de resultaten van een wedstrijd en het jurycommentaar. Eigenlijk heeft Showband Marum dat in haar gehele bestaan in zich gehad, successen bij publiek en hoog eindigen op de concoursen.
Van belang is dat we dit historische perspectief nu gebruiken om Showband Marum Showband Marum te laten zijn. Beide ingrediënten zullen we moeten laten bestaan in 1 vereniging want anders is er geen sprake meer van Showband Marum, met 50% kun je tenslotte niet verder. Dat betekent geen showband of drumcorps, gewoon je eigen stijl, onderscheidend zoals we dat in onze speakerteksten noemen. Dit historische perspectief is van belang voor onze toekomst. Geschiedenis heeft toekomst, een toekomst met verleden.
De Ulo school (nu Marheem), de kantine van Gjaltema, de consistorie en het gebouw “Ons Centrum”, we zijn overal gehuisvest geweest. Dit jaar heeft het bestuur het principebesluit genomen om een eigen verenigingsgebouw te stichten. Het volgende jubileum hopen we jullie in eigen huis te ontvangen. Nou willen jullie natuurlijk weten hoe, wat, en waar. De gemeente Marum heeft ons toegezegd een gebouw beschikbaar te stellen, nou eigenlijk aan ons te verkopen, zodra het vrij komt van het huidige gebruik. De financiële plannen zijn getoetst op haalbaarheid en eind dit jaar hopen we van de gemeente te horen wanneer we het gebouw kunnen overnemen en met de noodzakelijke uitbreiding en verbouwing kunnen beginnen. Dus oud-leden, niet actieve leden, wil je gezamenlijk nog eens de mouwen opstropen, dat kan bij ons, het clubgebouw zal voornamelijk door zelfwerkzaamheid gerealiseerd moeten worden. Zo’n bouwclubje kan vast gezellig worden.
Showband Marum is een bedrijf geworden, de vereniging van vroeger is niet meer. Lidmaatschappen voor het leven worden niet meer aangegaan. Leden zijn een aantal jaren bij de vereniging voor het beoefenen van hun hobby en zijn dan weer weg omdat hun maatschappelijke carrière roept. Dat maakt het allemaal totaal anders. De organisatiestructuur is daarop aangepast.
En het kost al met al veel geld, voor een goed instrumentarium, uniformen, transport en opslag, decors, een gebouw, enzovoort. Sponsoring is meer en meer noodzakelijk, en dit jaar gaan we met de huidige sponsoren om de tafel zitten om hier nog meer inhoud aan te geven en we proberen het aantal sponsoren uit te breiden. Daarnaast zijn we veel dank verschuldigd aan onze Vriendenvereniging. Dat we in dit jubileumjaar de benodigde instrumenten kunnen kopen en waarschijnlijk nieuwe uniformen kunnen bestellen, hebben we voor een groot gedeelte te danken aan deze echte vrienden
Vandaag wordt het ontwerp van het nieuwe uniform getoond, onder ons, top secret, verboden foto’s te publiceren, maar als je het mooi vindt, praat erover zonder te zeggen hoe het eruit ziet, maak duidelijk dat iedere gemotiveerde muzikant en guardenthousiasteling er in mag lopen. Publiciteit naar buiten gaat via jubileumcommissie en PR commissie, dus morgen geen clandestiene filmpjes op You Tube, enzovoort.
Reünie, een dag van herinneringen, anekdotes, sterke verhalen, we zullen ze ongetwijfeld horen. Graag wil ik zelf deze dag beginnen door zo’n anekdote nog met jullie te delen. Eerlijkheid en respect is een waarde die van groot belang is voor een vereniging. Onlangs moest ik voor mijn werk naar Neumunster en toen ik daar de stad binnen reed zag ik opeens een gebouw waarbij ik een herinnering had. Een gebouw waar we met elkaar kartoffelsalat en bockwurst hebben gegeten toen we daar een supermarkt moesten openen. We reden in de supermarkt rond in boodschappenwagentjes, deden op de terugreis een kampioenschap verpissen over een container heen, Anton Rosema presteerde het om in de kraag van Sietze, die aan de andere kant stond, te pissen, Anton was overduidelijk winnaar, volgens Sietze on-eerlijk. Maar het echte verhaal gaat over eerlijkheid. De conciërge van het gebouw had zich onvoldoende gerealiseerd dat Hollanders met mes en vork eten. Hij haalde daarom in allerijl nog extra bestek. Het zat in een mooi doosje. Nu namen we toentertijd altijd een aandenken mee aan onze optredens, bierglazen, of wat dan ook. Deze keer viel een ieders oog op het prachtige bestek. Apetrots toonde we de buit thuis. De volgende week nam Ale het woord tijdens de repetitie. Hij deed een dringende oproep om het bestek in te leveren, en dat mocht anoniem. Wat bleek de conciërge had, door nood gedreven het verlovingscadeau van zijn dochter gebruikt. De week daarop kon het verlovingsfeest doorgaan en het cadeau gegeven worden. Zo eerlijk waren we toen, we jatten met gemak en gaven met gemak weer terug. Ik moest er aan denken toen ik Neumunster binnen reed.
Ik hoop dat het een middag wordt van herkenning, mooie verhalen vertellen, opnieuw beleven en genieten van wat we met elkaar hebben zodat de huidige leden mogen ervaren wat Showband Marum was, is en kan zijn.
Een heel plezierig samenzijn, lekker eten en een prachtig feest toegewenst, dank u wel.